Deniz Kestaneleri Ne Yer?
Deniz kestaneleri denizlerde yaşar ve kıyıya yakın yerlerde veya çok sığ sularda kolayca görülebilir. Bu canlıların görünümü, onları çevreleyen ve ana savunma yöntemleri olan dikenlere sahip oldukları için bir “kirpi” yi andırır. Çok yaygın olmadıkları için deniz kestanelerinin nasıl ve ne yediklerini merak ediyor olabilirsiniz.
Bu deniz omurgasızları, 1000’den fazla kayıtlı türün bulunduğu Echinoidea sınıfına aittir. Sürekli yüzecekleri bir yolları olmadığı için, sadece yere yerleşirler ve oldukça yavaş hareket ederler. Bu nedenle tüketebilecekleri besinlerde büyük kısıtlamalar vardır. Deniz kestanelerinin ne yediği hakkında daha fazla bilgi edinmek için okuyun.
Deniz kestaneleri nasıldır?
Bu omurgasızlar, kabukla kaplanmış bir balona benzeyen yuvarlak bir şekle sahiptir. Vücut iki bölgeye ayrılır: aboral (tüm dikenlerin bulunduğu yer) ve ağzın bulunduğu kısım olan oral. Başka bir deyişle, deniz kestanesinin şekli, ağzını oluşturan ve yere bakan tek açıklığı olan bir kütledir.
Öte yandan, bu hayvanın iç kısmı tüm organlarını içerir ve damar sistemi olarak suyu kullanır. Bu, suyun kirpiyi doğrudan beslediği anlamına gelmez, ancak kan gibi sıvı akışını sağlayan bir kanal mekanizmasına sahiptir.
Başka bir açıdan bakıldığında su, kirpinin besin maddelerini tüm organlarında dolaştırmasına yardımcı olur, buna “akifer damar sistemi” denir.
Bu aynı sistem, bu derisidikenlilerin hareketinden sorumludur, çünkü üretilen hidrolik basınç sayesinde tüp ayaklarını hareket ettirebilirler. Kulağa garip gelse de, bu uzuvlar gerektiğinde “şişirilen” veya “sönen” uzun bir balona benzer. Bu sayede yerde hareket edebiliyor ve hatta yiyecek bile elde edebiliyorlar.
Buna ek olarak, deniz kestanesinin ağzı, Aristoteles’in feneri olarak bilinen bir cihazda kaynaştırılan 5 güçlü çeneden oluşur. Bu karmaşık sistem doğrudan bağırsağa bağlıdır, bu nedenle tüm yiyecekleri özümsemeden önce yok edebilmelidir. Ayrıca, bazı türler, kazma, tırmanma ve kemirme için yararlı olan dişlerini “çıkartma” yeteneğine sahiptir.
Deniz kestaneleri ne yer?
Deniz kestanelerinin beslenmesi çok çeşitlidir ve tamamen türlere bağlıdır. Bazıları stratejilerini otçul olmaya, diğerleri çöp yemeye ve birkaçı da suda asılı kalan besinlerle beslenmeye odaklanır. Öyle olsa bile, bu organizmaların çoğu birden fazla beslenme adaptasyonu kullanmayı tercih ediyor, bu yüzden resmi olarak Euphage olarak anılıyorlar.
Yosun yiyiciler
Bu omurgasızlar, durağan canlılar oldukları için deniz bitkilerini yemeye eğilimlidirler. Stratejilerinden en çok etkilenen canlılar, bu hayvanın yeme açlığı nedeniyle günler içinde yok olabildikleri için alglerdir. En karmaşık besin zincirlerine sahip ekosistemlerden biri olan makroalg ormanları, birkaç deniz kestanesi tarafından kayalara indirgenebilir.
Genellikle kazı yapan örnekler söz konusu olduğunda, kurdukları yuvalar duvarlarında yosun oluşumunu teşvik eder. Bu sayede yiyeceklerini kolayca “hasat edebilirler” ve hatta diğer organik kalıntıların evlerinde mahsur kalmasına neden olabilirler.
Bunun mükemmel bir örneği, yuvasının kullanışlılığından büyük ölçüde yararlanan bir mercan kayalığı örneği olan Echinometra oblonga’dır.
Diğer hayvanları yiyen deniz kestaneleri
Çok yaygın olmasalar da bazı deniz kestaneleri diğer hayvanlarla beslenebilir. Hızlı hareket etmeleri mümkün olmadığı için, dikkatlerini süngerler, mercanlar ve istiridyeler gibi sesil türler üzerinde odaklanmaları gerekir. Bu sadece hayvanları tükettikleri anlamına gelmez, onları tercih ettikleri anlamına gelir; bitkilerle de beslenebilirler.
Deniz Bilimleri Bülteni’nde yayınlanan bir makaleye göre , deniz kestaneleri yiyeceklerini sadece besin maddeleri için değil, tercih ederek seçerler. Bu çalışma, Eucidaris tribuloides, Lytechinus variegatus ve Echinometria lucunter’in hayvansal kaynaklı yiyecekleri güçlü bir şekilde tercih ettiğini bulmuştur.
En lezzetli her zaman en besleyici değildir
İnsanlarda olduğu gibi, bazı ekinoidlerin en lezzetli yiyecekleri en iyi besin maddelerine tercih ettiği görülüyor. Bunu doğrulamak kolaydır, çünkü deniz kestanelerini yetiştirmek için en iyi yiyeceği arayan birkaç çalışmada, onlara en fazla besin sağlayan gıdanın algler olduğu gösterilmiştir.
Bahsedilen türler yosun yerine hayvansal kaynaklı besinleri tercih etmektedirler. Bazı durumlarda (yakında yırtıcı hayvanlar olmadığı sürece) beslenmek için sünger veya diğer organizmaları ararlar. Bu nedenle, çok çeşitli şeyleri yiyebilmelerine rağmen, iyi tanımlanmış zevkleri vardır.
Gördüğünüz gibi, bazı omurgasız hayvanlar ilk bakışta göründüklerinden daha karmaşıktır. Görünüşte en basit gruplardan birini temsil etseler de deniz kestaneleri davranışlarıyla sizi şaşırtabilir. Şüphesiz, doğa bizi şaşırtmaktan asla vazgeçmeyecek.
Tüm alıntı yapılan kaynaklar, kalitelerini, güvenilirliklerini, güncelliklerini ve geçerliliklerini sağlamak için ekibimiz tarafından derinlemesine incelendi. Bu makalenin bibliyografisi güvenilir ve akademik veya bilimsel doğruluğa sahip olarak kabul edildi.
- Kroh, A.; Mooi, R. (2021). World Echinoidea Database. http://www.marinespecies.org/echinoidea. doi:10.14284/355
- Tuya, F., Ortega-Borges, L., Del Rosario-Pinilla, A. B., & Haroun, R. J. (2006). Spatio-temporal variability in a key herbivore, the long-spined black sea urchin (Diadema antillarum, Echinodermata: Echinoidea) in the Canary Islands. Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom, 86(4), 791-797.
- Fernandez, C., & Boudouresque, C. F. (2000). Nutrition of the sea urchin Paracentrotus lividus (Echinodermata: Echinoidea) fed different artificial food. Marine Ecology Progress Series, 204, 131-141.
- Calva, L. G. (2002). Hábitos alimenticios de algunos equinodermos. Parte 2. Erizos de Mar y Pepinos de Mar. ContactoS, 47, 54-63.
- Cárcamo, P. F. (2015). Effects of food type and feeding frequency on the performance of early juveniles of the sea urchin Loxechinus albus (Echinodermata: Echinoidea): Implications for aquaculture and restocking. Aquaculture, 436, 172-178.
- Klinger, T. S., Lawrence, J. M., & Lawrence, A. L. (1994). Digestive characteristics of the sea‐urchin Lytechinus variegatus (Lamarck)(Echinodermata: Echinoidea) fed prepared feeds. Journal of the World Aquaculture Society, 25(4), 489-496.
- Spirlet, C., Grosjean, P., & Jangoux, M. (1998). Optimizing food distribution in closed-circuit cultivation of edible sea urchins (Paracentrotus lividus: Echinoidea). Aquatic living resources, 11(4), 273-277.
- McClanahan, T. R., & Shafir, S. H. (1990). Causes and consequences of sea urchin abundance and diversity in Kenyan coral reef lagoons. Oecologia, 83(3), 362-370.
- McClintock, J. B., Klinger, T. S., & Lawrence, J. M. (1982). Feeding preferences of echinoids for plant and animal food models. Bulletin of Marine Science, 32(1), 365-369.
- Obonaga, L. D., Zucconi, M. G., & Londoño-Cruz, E. (2017). Bioerosión por ramoneo en los arrecifes coralinos del Pacífico colombiano: el caso de Diadema mexicanum (Echinoidea: Diadematidae). Bull Mar Coast Res, 46, 41-54.