Tui: Yeni Zelanda’nın Nektar Uzmanı
Bugünün makalesinin merkezindeki hayvan hakkında daha fazla bilgi edinmek için Yeni Zelanda ormanlarına doğru birkaç bin km yol kat etmemiz gerekecek. Bu ormanlarda, nektara karşı özel bir sevgisi ve merağı olan ve zeki bir kuş olan Tui’yi bulacaksınız. Bu kuşları hiç duymadınız mı? Bu yazıda size bu kuşlardan bahsedeceğiz.
Tui nedir?
Tui (Prosthemadera novaeseelandiae), Prosthemadera ailesinin tek üyesidir. Prosthemadera ailesine bağlı olarak adını Maori dilinden alır.
Bu kuş ailesi aslında dünyadaki kuş türlerinin yarısından fazlasını kapsamaktadır. Bu grubun üyeleri genellikle ötücü veya tüneyen kuşlar olarak da bilinir. Nispeten küçük boyları ve ayak parmaklarının tuhaf sıralanması tüneyen kuşların en dikkate değer özellikleridir.
Genel özellikleri
Daha önce de belirttiğimiz gibi, tui boyutları 25 ila 33 cm arasında değişen oldukça küçük bir kuştur. Erkekler genellikle 71 ila 150 gram arasındadır, dişiler ise (genellikle daha küçüktür) normalde 57 ila 99 gram arasındadır.
Vücutları koyu veya siyah tüylerle kaplıdır, omuzları ve yan bölgeleri boyunca daha açık kahverengi lekeler vardır. Bununla birlikte, ışık tüylerine doğru vurduğunda mavi ve yeşilin karışımı olan parlak yanardöner bir renk fark edersiniz. Ayrıca, boyunlarında belirgin beyaz tüy tutamları vardır, bu da onları kolayca tanınabilir hale getirir.
Tui oldukça farklı ve gürültülü bir çağrı yapma özelliğine sahiptir ve birçok kişi papağan gibi çeşitli ses ve kelimeleri taklit edebildiklerini rapor etmiştir. Ayrıca, her kuşun kendi şarkısını geliştirdiği çok çeşitli karmaşık çağrılar ve şarkılar vardır.
Tui: nektar uzmanı
Tui esas olarak birçok farklı çiçekten hasat ettiği nektar diyetiyle beslenir. Bununla birlikte, Yeni Zelanda keten bitkisi (Phormium sp.) Kowhai ağacı ve kakabeak (Clianthus sp.) bitkilerine karşı özel bir sevgisi vardır. Mükemmel bir evrim örneği olarak, bu bitkilerin çiçekleri aslında tui gagası ile aynı şekle ve eğriliğe sahip olacak şekilde dönüşüme uğramış ve nektarı çıkarmasını kolaylaştırmıştır.
Nektarın yanı sıra tui, çeşitli meyve, böcek, tohum ve polen de yer. Yiyecek ve bölgelerini savunmak gibi meseleler söz konusu olduğunda, bu küçük kuşlar çok agresif olabilirler. Bölgelerini veya özellikle nektar bakımından zengin bir bitkiyi savunmak için tui, kendisini daha büyük göstermek ve rakip kuşları korkutmak için kendini şişirir.
Yaşam alanı ve korunması
Tui, Kuzey Adasında ve Güney Adasının belirli bölgelerinde çok sayıda olmasının yanı sıra Yeni Zelanda’nın büyük bir bölümünde yaşar. Araştırmacılar ayrıca Chatham Adaları’nda yaşayan ikinci bir alt türü olduğunu keşfetmişlerdir.
Ormanlık bölgeleri tercih etmelerine rağmen başkent Wellington gibi kentsel alanlarda da uçtuğunu görebilirsiniz. Bu hayvanlar tek başlarına veya çiftler halinde yaşamayı tercih ederler, ancak nadiren de olsa daha büyük gruplar halinde de bulunabilirler.
Kolonizasyonun gelişiyle birlikte tui sayısı önemli ölçüde azaldı. Bu, esas olarak yaşam alanlarının yok edilmesinden ve istilacı, yırtıcı türlerin kullanılmasından kaynaklanıyordu. Neyse ki, şu anda bu kuşlar ciddi bir yok olma riski altında değiller. Uluslararası Doğayı Koruma Birliği (IUCN) onları düşük riskli bir tür olarak sınıflandırmıştır.
Tüm alıntı yapılan kaynaklar, kalitelerini, güvenilirliklerini, güncelliklerini ve geçerliliklerini sağlamak için ekibimiz tarafından derinlemesine incelendi. Bu makalenin bibliyografisi güvenilir ve akademik veya bilimsel doğruluğa sahip olarak kabul edildi.
- Hill, S. D., Amiot, C., Ludbrook, M. R., & Ji, W. (2015). Seasonal variation in the song structure of tui (Prosthemadera novaeseelandiae). New Zealand Journal of Ecology, 39(1), 110-115
- Hill, S. D., Ji, W., Parker, K., Amiot, C., & Wells, S. (2012). A comparison of vocalisations between mainland tui (Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae) and Chatham Island tui (P. n. chathamensis). New Zealand Journal of Ecology, 37(2), 214-223.
- Dilks, P. E. T. E. R. (2004). Population status, breeding and ecology of Chatham Island tui (Prosthemadera novaeseelandiae chathamensis). Notornis, 51(4), 217-226.