Neden Bütün Hayvanlar Evcilleştirilemez?

Hayvanları kendi çıkarları için manipüle eden ve seçen insanların tarihi 11.000 yıl öncesine dayanmaktadır. O zamandan beri köpekler, kediler, inekler, tavuklar ve diğer canlılar yanımızda olmaları için bir dönüşüm geçirdiler. Öyleyse neden tüm hayvanlar evcilleştirilemez?

Bu süreç, yavaş olmasının yanı sıra, mümkün kılmak için çeşitli faktörlere bağlıdır. Antilopların, fillerin veya kaplanların neden insanlar tarafından bakılmaya neredeyse hiç alışamayacaklarını merak ettiyseniz, cevabı bu yazıda.

Hayvanlar ne zaman evcilleştirilebilir, ne zaman evcilleştirilemez?

Bir hayvanın, tarihsel olarak bir evcilleştirme sürecinden geçmeden, insanlarla birlikte yaşamayı öğrenebilmesi için, aşağıda özetleyeceğimiz bir dizi gereksinimi karşılaması gerekir:

• İnsan yerleşimlerinin yakınında yeterli yiyecek bulma yeteneği, böylece hayatta kalmaları garanti altına alınır.
• Esaret altında üreyebilmek: Bazı türler küçük yerlere kapatıldıklarında üreme dürtülerini kaybederler.
• Çabuk olgunlaşmaları gerekir.
• Nazik ve uysal bir karaktere sahip olmak.
• Bazı av hayvanları gibi panikleme ve kaçma eğilimlerinin olmaması.
• Türler hiyerarşik olarak düzenlenmeli ve ayrıca insan lider veya bekçi olarak dinamiklerde yer almalıdır. Bu kuralın tek istisnası kedilerdir.

Gördüğünüz gibi, tüm türler bu gereksinimleri karşılamıyor. Örneğin, büyük primatlar ve filler çok yavaş olgunlaşır, panterler yalnızdır ve bir insanı asla bir arkadaş olarak görmez ve birçok tür, esaret altında olduklarında doğrudan üremeyi bırakır.

Yiyecek için evcilleştirmeye ek olarak, refakatçi hayvanların seçici üremesi vardır. Başlangıçta haşerelerin koruyucusu veya kontrolörü olarak yetiştirilen kedi ve köpek gibi memeliler, şimdi görünümleri veya karakterleri için seçiliyor.

Uysallık için genetik seçim

Çiftlikler ve evcil hayvan dükkanları var olmadan önce hayvanlar insanlara karşı o kadar da arkadaş canlısı değildi. Zaman içinde ne oldu? Bu sadece türler arasında simbiyotik bir rol benimseme meselesi değildi; insan, türler üzerinde yapay bir genetik seleksiyon yaratmıştır.

Rusya’da Sitoloji ve Genetik Enstitüsünde, bir türün uysallık düzeyini hangi genlerin belirlediğini keşfetmek için 50 yıldan uzun süredir gümüş tilkileri çiftleştiriyorlar. Sonuç, bir yüzyıldan daha kısa bir sürede binlerce yıllık evcilleştirmenin sıkıştırılması oldu. Bu tilkiler, insanları merak etmekten çok, aktif olarak onlarla bir bağ kurmaya çalışırlar.

Bu çalışma, sıçanlar, vizon ve su samurları gibi diğer hayvan modelleriyle tekrarlanmıştır.

Bilim adamları ayrıca agresif mizaç için yapay olarak seçilim yaratmaya da çalıştılar. Bu şekilde araştırmacılar, sosyal hayvanların davranışlarında saldırganlık-teslimiyet eksenini belirleyen genleri izole etmeye çalışıyorlar. Bu, örneğin belirli koruyucu köpek ırklarının ortaya çıkmasını teşvik etmeye yardımcı olabilir.

Son düşünceler: Etik tartışma

Evcilleştirme günümüzün bir gerçeğidir: Yabani tavukları bir yumurta çiftliğindeki tavuklarla, ya da bir Alman Çobanını 50 yıl öncesiyle günümüz arasında karşılaştırmanız yeterlidir. Ama vahşi türleri evcilleştirmeye çalışmanın ne yararı var?

Bu genetik alanının aldığı en büyük eleştiri, tür karşıtı organizasyonlardan geliyor. Hangi hayvanların evcilleştirilebileceğini bulmaya çalışmak bariz bir problemdir. İçerdiği doğuştan gelen kusurlara ek olarak, insanların yarı vahşi evcil hayvanları tarafından saldırıya uğradığına dair birçok rapor var.

Bu gruplar, egzotik hayvanları evcil hayvan olarak tutmanın, insanların sadece eğlence için diğer canlıları boyun eğdirme hakkına sahip olduğu üstü kapalı bir fikri de beraberinde getirdiğini iddia ediyor.

Pek çok insan bu konuda modern etiği gözden geçirmemiz gerektiğine inanıyor. İnsanları Ay’a götürebildiğimiz ve diğer gezegenleri keşfedebildiğimiz zamanlarda, gezegenin ve içinde yaşayanların korunmasını garanti altına almak için gerçekten hiçbir çözüm yok mu?