Köpekten Ailesine Duygu Dolu Veda Mektubu

Bir köpek sahiplenmek harika bir fikir olabilir. Ancak bu, sorumluluklarını üstlenmeye istekli iseniz geçerlidir. Ve bu sorumluluğa onlara gösterilen sevgi ve ilgi de dahildir.

Sahiplenilen Köpekten Ailesine Mektup: Kendimi Yalnız Hissettiğimde

Bir zamanlar uyuduğum metal kafeste her gün titreyerek uyanıyordum. En büyük boşlukları orada yaşadım. Etrafımda başka arkadaşlarım olsa da, kendimi hep yalnız hissediyordum.

Kafeslerimizin sahibi olan komşularımız çok sinirliydi. Ne zaman onlarla konuşmaya veya onlara ulaşmaya çalışsam bana homurdanıyorlardı. Sanki onların tabağından yemeklerini çalacağımı düşünüyorlardı.

İlk sahiplerim ile birlikte evdeki mutlu günlerimi hatırlıyorum. Onlar harika insanlardı ama beni sahiplendiklerinde çok yaşlıydılar.  Ve bir gün onları uyandırmaya gittiğimde bir daha hiç uyanmadılar… Bu yüzden, sonra beni buraya getirdiler. Ne kadar zaman önce geldiğimi bilmiyorum. Ve daha ne kadar burada kalacağımı da.
Artık neye benzediğimi bile bilmiyordum. Sanırım sevimli ve sarılma hissi uyandıracak biri değildim, çünkü diğer komşuların eve geldiklerinde köpeklerine nasıl baktıklarını gördüm. Onlara gülümsemeye ve sevimli olmaya çalışmış olsam da, geçici ailemin beni çok sevmediklerini söyleyebilirim.

Bundan dolayı, her zaman mahzun bir halde metal kafesimde yine tek başıma yatıyordum.

Sahiplenilen Köpekten Ailesine Mektup: Ve Sonra Sen Geldin

Her zaman olduğu gibi yine bir gün, paslanmaz çelikten yapılmış soğuk kafesimde otururken içeri girdin ve göz göze geldik. Gözlerin çok derin ve sevgi doluydu… O andan itibaren seninle gitmek istedim. Ne var ki, senin ilgini benim üzerimden çekmeleri uzun sürmedi ve o an tekrar hayal kırıklığına kapılıp, bunun derin yalnızlığımda duyduğum bir hayal olduğunu düşündüm.

Barınak sahibi seni diğer köpeklere doğru yönlendirdi. Sen diğer kafeslerin önünde duruyordun ve aniden bana baktığını hissettim…sahiden bana mı bakıyordun? Hayır, bunların hepsini ben uyduruyordum, bu olamazdı. Yere yattım ve yüzümü kafesin içine doğru döndürdüm. Bu konuyu daha fazla düşünmemek en iyisi olacaktı.

Aniden adımı duydum. Seslenen barınak sahibi idi. “Ne istiyor? Üzgün olduğumu görmüyor mu?” diye kendi kendime sordum. Ama sonra dedim ki, o beni besleyen kişi ve ben ona itaatsizlik edemezdim. Kafesimin içinde çok rahat bir şekilde dönebiliyordum, çünkü kapı açıktı. Ve işte, sen orada, çömelmiş bana gülümsüyordun. Benimle tanışmak istedin, ama ben çok heyecanlanmak istemedim çünkü… ya beni seçmek istemeseydin?

İlginç veya sevimli olmak için uğraşma şansım dahi olmadı, çünkü sen kararını çoktan vermiştin: beni seçtin!

Ve Sonra Eve Geldik… Evimiz!

Eve geldiğimde korkmuştum çünkü her şey benim için çok yeniydi. Nasıl davranacağımı bilemediğim için, bacaklarının arkasında durup senin adımlarını takip etmeyi tercih ettim. İstediğim son şey, tam da birini bulmuşken her şeyi berbat etmekti.

Adımı fısıldadığında benimle çok tatlı konuştun, nerede yemek yiyeceğimi ve nerede uyuyacağımı gösterdin ve bana, ihtiyacım olan her şeyi almıştın…  beni bekliyordun! Ve ben de oldukça uzun zamandır kuşkusuz seni bekliyordum. 

Günler geçtikçe, senin sevgin ve ilgine karşılık ben de seni çok sevdim ve evine alışıp mutlu oldum. Şimdi sana ömrümün neredeyse bittiğini söylemekten başka ne diyebilirim ki? Bana baktın, beni sevdin ve seni sevmeme izin verdin ve bana ihtiyacım olandan daha fazlasını verdin.

İşten eve yorgun geldiğinde hala bana gülümseyip, beni yürüyüşe çıkartıp, benimle oynadığın o anları asla unutamam. Bana yaptığın nefis yemekleri, hastalandığımda bana sarılışını. Nereye gidersem ve nerede olursam olayım, seni asla unutamam ve sana ne kadar minnettar olduğumu, ne kadar çok seni sevdiğimi söylesem azdır.

Ve şimdi ölüyorum, lütfen üzülme ve bir zamanlar bana vermiş olduğun sevgini yeni bir yavru köpeğe ver ki, zamanı geldiğinde bu dünyadan ayrılırken, onlar da benim olduğum kadar çok mutlu olsunlar. Teşekkür ederim, yakında görüşeceğiz.